 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Нават нашыя маці ня знаюць, як мы зьявіліся ў сьвет,
Як мы самі, рассунуўшы іхнія ногі, вылезьлі вонкі -
Так вылазяць пасьля бамбардзіроўкі з руінаў.
Мы ня ведалі хто з нас хлопец, а хто дзяўчына,
І жэрлі зямлю і думалі што жарэм хлеб.
А нашая будучыня –
Гімнастачка на тонкай нітачцы далягляду –
Што там яна толькі
Ні вырабляла,
Бля.
Мы расьлі ў краіне, дзе
Спачатку крэйдай крэсьляць дзьверы,
І ўночы прыяжджаюць дзьве-тры машыны
І звозяць нас, але
Ў тых машынах былі не мужчыны
З аўтаматамі
І не жанчына з касою,
Але так да нас прыяжджала каханьне
І забірала з сабою.
Толькі ў грамадзкіх туалетах мы адчувалі свабоду,
Дзе за дзьвесьце рублёў ніхто не пытаў што мы там робім.
Мы былі супраць сьпёкі летам, супраць сьнегу зімой,
А калі выявілася, што мы былі нашай мовай
І нам вырвалі языкі - мы пачалі размаўляць вачыма.
А калі ў нас выкалалі вочы - мы пачалі размаўляць рукамі,
Калі нам адсяклі рукі - мы размаўлялі пальцамі на нагах,
Калі нам прастрэлілі ногі - мы ківалі галавою на «так»
І хісталі галавою на «не»... а калі нашыя галовы зьелі
Жыўцом -
Мы залезьлі назад у чэравы нашых сьпячых маці,
Як у бамбасховішчы,
Каб нарадзіцца зноў.
А там на даляглядзе гімнастачка нашай будучыні
Скакала праз агнявы абруч
Сонца.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
